عکس نوشته بزرگداشت عطار نیشابوری شاعر فرهیخته ایرانی | فوتوگرافد

بزرگداشت عطار نیشابوری

۲۵ فروردین، بزرگداشت عطار نیشابوری، شاعر فرهیخته ایرانی مبارک باد.

عطار نیشابوری در سال ۵۴۰ در چنین روزی در روستای کدکن از کناره‌های نیشابور دیده به جهان گشود.

عطار نیشابوری از شعرای نام آور ایران در قرن ششم و هفتم هجری قمری است.

روز فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری یکی ازعارفان و شاعران بلندنام ادبیات پارسی‌ خجسته باد

ای هجر تو وصل جاودانی

اندوه تو عیش و شادمانی
در عشق تو نیم ذره حسرت

خوشتر ز وصال جاودانی

روز عارف عالی قدر محمد عطار نیشابوری خجسته باد

۲۵ فروردین روز بزرگداشت عارف و شاعر بلندنام محمد عطار نیشابوری خجسته باد.

سلطان خویش را دانسته ام

چون روم تنها چو نتوانسته ام
لیک با من گر شـما همره شوید

محرم ان شاه و ان درگه شوید
خجسته باد بزرگداشت شاعر و عارف والاقدر محمد عطار نیشابوری

شوق او در جان ایشان کار کرد

هر یکی بی صبری بسیار کرد
عزم ره کردند ودر پیش آمدند

عاشق او، دشمن خویش آمدند
اشعار محمد عطار نیشابوری

عاقبت از صد هزاران تا یکی

بیش نرسیدند ان جا ز اندکی
عالمی بر مرغ می بردند راه

بیش نرسیدند سی ان جایگاه

اول شعر سنایی و دوم شعر عطار و سوم شعر جلال الدین مولوی. این ها سه اقلیم پهناور، سه کهکشان مستقل اند کـه فضای بیکرانه شعر عرفانی پارسی و بی اغراق، شعر جهان را احاطه میکنند و درضمن کمال استقلال، سخت بـه یک دیگر وابسته اند و یک دیگر را تکمیل میکنند.
سالگرد عارف نیشابوری عطار نیشابوری خجسته باد.

۲۵ فروردین سمبل شخصیت فرهنگ و هنر ایرانی روز بزرگداشت شاعر و عارف بزرگ عطار نیشابوری خجسته باد.

وقتی با شعر عطار انس گرفتیم، میبینیم کـه در ان سوی بعضی ناهماهنگی ها، چه منظومه منسجمی از احساس و اندیشه موج میزند.
سالگرد عطار نیشابوری خجسته باد

ایران بـه خود می بالد از این همه ی هنر و فرهنگ و ادب سالگرد عارف بزرگ عطار نیشابوری خجسته باد.

شعر عطار در نگاه اولین، گاه خواننده را می رماند؛ اما شکیبایی و قدری آمادگی روحی لازم اسـت تا بـه درون این باغ راه پیدا کنیم.روز عطار نیشابوری خجسته باد

وقتی با شعر عطار انس گرفتیم، می‌بینیم کـه در ان سوی بعضی ناهماهنگی ها، چه منظومه منسجمی از احساس و اندیشه موج می‌زند.
سالگرد عطار نیشابوری خجسته باد.

عطار در خسرو نامه، پس از مرگ مادر، او را انسانی معنوی و اهل اشک و آه سحر و راز و نیاز شبانه می شناساند و در رثای او چنین می سُراید:

مرا گر بود اُنسی در زمانه

به مادر بود و او رفت از میانه

اگر چه «رابعه» صد تَهْمَتَن بود

و لیک او ثانی آن شیر زن بود

نه چندان است بر جانم غم او

که بتوان کرد هرگز ماتم او

بیا تا آه از این غم بر نیارم

غمش در دل کشم دم بر نیارم…

نبود او زن که مرد معنوی بود

سحر گاهان دعای او قوی بود

عجب آه سحرگاهیش بودی

ز هر آهی به حق راهیش بودی…

تو می دانی که در درد تو چون بود

که رویش هر سحر پر اشک و خون بود